Dit is een vertaling van Economist's Journey to Life Day 239: Sustainable Pricing with Basic Income Guaranteed
- See more at:
http://economistjourneytolife.blogspot.tw/2013/07/day-239-sustainable-pricing-with-basic.html#sthash.81PE7fie.dpuf
- See more at:
http://economistjourneytolife.blogspot.tw/2013/07/day-239-sustainable-pricing-with-basic.html#sthash.81PE7fie.dpuf
- See more at:
http://economistjourneytolife.blogspot.tw/2013/07/day-239-sustainable-pricing-with-basic.html#sthash.81PE7fie.dpuf
- See more at:
http://economistjourneytolife.blogspot.tw/2013/07/day-239-sustainable-pricing-with-basic.html#sthash.81PE7fie.dpuf
Wanneer we kijken hoe de prijzen door de geschiedenis heen bepaald zijn, kunnen we zien dat voor de meesten door de tijd heen (tot aan de laatste 50-100 jaar) de prijzen werden vastgesteld in het belang van de eigenaar van het product/dienst, waarbij degenen die aan de producten werkten minuscule lonen werden gegeven. Vroeger, hadden we zo veel mensen die in absolute armoede en ontbering leefden dat elk loon - ook al was het vrijwel niks - 'goed genoeg' voor hen was om de baan te nemen.
Als mensen moe begonnen te worden van hun belachelijke lonen en rottige arbeids-omstandigheden, konden de ondernemers hen altijd gewoon ontslaan en hen vervangen door mensen die slechter af waren en dus niet 'zoveel zouden klagen'. Met onze neiging in de samenleving in de richting van verdeeldheid en discriminatie, was er altijd een bepaalde soort groep lager op de ladder, of ze nu van een ander ras waren, onlangs geëmigreerd, ander geslacht, lagere klasse, ... - er was altijd wel een kerel in een vreselijkere situatie die het werk zou nemen - en dus kwam er nooit een echte verandering tot stand in termen van iedereen die samen staat voor een leefbaar loon. Veel van ditzelfde scenario vindt nog steeds plaats in de wereld - waar het 'uit het zicht' plaatsvindt en dus 'out of mind'. Waar slaven en minderheden nu zijn vervangen door vervreemde arbeidskrachten in het buitenland. Zolang als 'wij het niet zijn' en 'niet onder onze neus' is - lijken we er niet om te geven.
Als we kijken naar het concept van het minimumloon, dit is een vrij nieuw concept als we het in de context van onze hele geschiedenis plaatsen. Nog niet zo lang geleden, werd het idee van een minimumloon in de Verenigde Staten zelfs als 'ongrondwettelijk' gesteld, omdat het de reikwijdte van de 'vrijheid' in de contracten beperkte. Dus de vrijheid waarbij iemand een contract ingaat, werd belangrijker geacht dan de vrijheid voor iemands Leven, voor de vrijheid van het verdienen van een leefbaar loon, waarbij je jezelf kunt onderhouden.
Dus ook al hebben we nu bepaalde beschermende punten op zijn plaats, zoals de Verklaring van de Rechten van de Mens en allerlei Verdragen die verondersteld worden onze waardigheid en welzijn te waarborgen en beschermen - we lijken nog steeds te verschuiven in onze 'oude manier' van dingen doen, waar we meer geven om de vrijheid van het contract, de vrijheid van het ondernemingsklimaat dan wij doen over de vrijheid van onze eigen Mensenrechten. Na al die jaren van zogenaamde 'progressie', zijn we er nog steeds niet in geslaagd om het simplistische verband dat tussen prijzen en lonen bestaat te zien en begrijpen.
Velen van ons die een bepaald loon verdienen, moeten nog steeds voorzichtig zijn voor onze uitgaven. Omdat onze lonen niet verzekerd zijn en zeer waarschijnlijk lager dan wat we zouden willen - zijn we kieskeurig met onze uitgaven en gaan op zoek naar het 'goedkope spul'. Hoe meer goedkope spullen we kopen, hoe meer spullen we kunnen krijgen voor ons geld. Het lijkt een rationele beslissing, volgend op 'omdat ik zo weinig geld heb, kan ik beter dingen kopen die weinig geld kosten , zodat ik kan in ieder geval mijn aankopen kan 'maximaliseren' met het weinige dat ik heb'. Omdat we aan het aanschaffen en kopen zijn van een beginpunt van angst, een startpunt van gebrek - zoeken we naar wat goedkoop is. Echter, we slagen er niet in om te zien dat de dingen alleen 'goedkoop' kunnen zijn, indien ergens langs de productielijn, andere dingen 'goedkoop' werden gemaakt - wat in de meeste gevallen zal zijn = het loon. Dus omdat we goedkope lonen hebben kopen we goedkope spullen en handhaven onze goedkope lonen omdat dat is wat we ondersteunen door middel van het kopen van goedkope dingen. Het is een cyclus die zichzelf voedt.
Wanneer we onze boodschappen en aankopen doen, kijken we alleen naar de prijzen in relatie tot onze eigen zak. We vergeten dat er een andere partij bij betrokken is zoals degenen die hebben deelgenomen aan het creatieproces, wiens lonen betaald en opgenomen moeten worden in de prijs van goederen en diensten. Wij geven alleen maar om 'de beste deal' waar we blij zijn als we iets heel goedkoop kregen en ons vervolgens bedrogen voelen als we ontdekken dat we meer betaald hebben voor iets, waar we minder hadden kunnen betalen. We hebben niet door dat voor ons om onze happy/winnende ervaring te hebben bij het krijgen van een 'goede deal', iemand anders moet worden bedrogen -- waar zij nu minder dan de werkelijke waarde betaald worden als een levende, ademende, werkende, bijdragend mens.
In de moderne samenleving, zijn de meeste van ons zowel de consumenten en de werknemers. Wij zijn degenen die het gevoel hebben alsof we winnen als we goedkope dingen kunnen kopen en wij zijn degenen die het gevoel hebben alsof we verliezen/bedrogen worden wanneer we ons salaris ontvangen.
De enige manier voor ons om een gezonde relatie naar consumptie te hebben en onze eigen waardigheid als mens als zijnde complex betrokken bij de creatie van producten voor consumptie - is door prijzen rechtstreeks te verbinden met duurzame leefbare lonen. De prijzen moeten niet eerst ingesteld worden, waarbij we alleen achteraf de 'restjes' aan het personeel geven. Leefloon moet eerst komen en niet voor onderhandeling vatbaar zijn bij de vaststelling en berekening van prijzen. Het zou ronduit illegaal moeten worden om een product of dienst op een manier te prijzen die het loonniveau van een individu vermindert tot minder dan dat van een duurzaam/minimum leefbaar loon - omdat dit een directe inbreuk op iemands recht op leven zou zijn.
Als onderdeel van de implementatie van een Basisinkomen Gegarandeerd, zouden Prijzen dus in de eerste plaats moeten dienen om leefbare lonen te ondersteunen en mag pas in de tweede plaats (of helemaal niet) worden toegepast in de richting van het doel van de bevordering van de mededinging in de naam van het bedrijf. Als iedereen op een Basisinkomen leeft of op zijn minst een minimumloon, kan iedereen zich deze vorm van duurzaam prijzen veroorloven (anders dan in het huidige systeem, waarbij voor vele huishoudens 'fair trade' producten simpelweg iemands budget overschrijden) en kunnen we een systeem hebben waar we anderen hun arbeid ondersteunen als een bijdrage aan de samenleving op de manier waarop we zouden willen worden gewaardeerd en ondersteund.
Wanneer we kijken hoe de prijzen door de geschiedenis heen bepaald zijn, kunnen we zien dat voor de meesten door de tijd heen (tot aan de laatste 50-100 jaar) de prijzen werden vastgesteld in het belang van de eigenaar van het product/dienst, waarbij degenen die aan de producten werkten minuscule lonen werden gegeven. Vroeger, hadden we zo veel mensen die in absolute armoede en ontbering leefden dat elk loon - ook al was het vrijwel niks - 'goed genoeg' voor hen was om de baan te nemen.Als mensen moe begonnen te worden van hun belachelijke lonen en rottige arbeids-omstandigheden, konden de ondernemers hen altijd gewoon ontslaan en hen vervangen door mensen die slechter af waren en dus niet 'zoveel zouden klagen'. Met onze neiging in de samenleving in de richting van verdeeldheid en discriminatie, was er altijd een bepaalde soort groep lager op de ladder, of ze nu van een ander ras waren, onlangs geëmigreerd, ander geslacht, lagere klasse, ... - er was altijd wel een kerel in een vreselijkere situatie die het werk zou nemen - en dus kwam er nooit een echte verandering tot stand in termen van iedereen die samen staat voor een leefbaar loon. Veel van ditzelfde scenario vindt nog steeds plaats in de wereld - waar het 'uit het zicht' plaatsvindt en dus 'out of mind'. Waar slaven en minderheden nu zijn vervangen door vervreemde arbeidskrachten in het buitenland. Zolang als 'wij het niet zijn' en 'niet onder onze neus' is - lijken we er niet om te geven.
Als we kijken naar het concept van het minimumloon, dit is een vrij nieuw concept als we het in de context van onze hele geschiedenis plaatsen. Nog niet zo lang geleden, werd het idee van een minimumloon in de Verenigde Staten zelfs als 'ongrondwettelijk' gesteld, omdat het de reikwijdte van de 'vrijheid' in de contracten beperkte. Dus de vrijheid waarbij iemand een contract ingaat, werd belangrijker geacht dan de vrijheid voor iemands Leven, voor de vrijheid van het verdienen van een leefbaar loon, waarbij je jezelf kunt onderhouden.
Dus ook al hebben we nu bepaalde beschermende punten op zijn plaats, zoals de Verklaring van de Rechten van de Mens en allerlei Verdragen die verondersteld worden onze waardigheid en welzijn te waarborgen en beschermen - we lijken nog steeds te verschuiven in onze 'oude manier' van dingen doen, waar we meer geven om de vrijheid van het contract, de vrijheid van het ondernemingsklimaat dan wij doen over de vrijheid van onze eigen Mensenrechten. Na al die jaren van zogenaamde 'progressie', zijn we er nog steeds niet in geslaagd om het simplistische verband dat tussen prijzen en lonen bestaat te zien en begrijpen.
Velen van ons die een bepaald loon verdienen, moeten nog steeds voorzichtig zijn voor onze uitgaven. Omdat onze lonen niet verzekerd zijn en zeer waarschijnlijk lager dan wat we zouden willen - zijn we kieskeurig met onze uitgaven en gaan op zoek naar het 'goedkope spul'. Hoe meer goedkope spullen we kopen, hoe meer spullen we kunnen krijgen voor ons geld. Het lijkt een rationele beslissing, volgend op 'omdat ik zo weinig geld heb, kan ik beter dingen kopen die weinig geld kosten , zodat ik kan in ieder geval mijn aankopen kan 'maximaliseren' met het weinige dat ik heb'. Omdat we aan het aanschaffen en kopen zijn van een beginpunt van angst, een startpunt van gebrek - zoeken we naar wat goedkoop is. Echter, we slagen er niet in om te zien dat de dingen alleen 'goedkoop' kunnen zijn, indien ergens langs de productielijn, andere dingen 'goedkoop' werden gemaakt - wat in de meeste gevallen zal zijn = het loon. Dus omdat we goedkope lonen hebben kopen we goedkope spullen en handhaven onze goedkope lonen omdat dat is wat we ondersteunen door middel van het kopen van goedkope dingen. Het is een cyclus die zichzelf voedt.
Wanneer we onze boodschappen en aankopen doen, kijken we alleen naar de prijzen in relatie tot onze eigen zak. We vergeten dat er een andere partij bij betrokken is zoals degenen die hebben deelgenomen aan het creatieproces, wiens lonen betaald en opgenomen moeten worden in de prijs van goederen en diensten. Wij geven alleen maar om 'de beste deal' waar we blij zijn als we iets heel goedkoop kregen en ons vervolgens bedrogen voelen als we ontdekken dat we meer betaald hebben voor iets, waar we minder hadden kunnen betalen. We hebben niet door dat voor ons om onze happy/winnende ervaring te hebben bij het krijgen van een 'goede deal', iemand anders moet worden bedrogen -- waar zij nu minder dan de werkelijke waarde betaald worden als een levende, ademende, werkende, bijdragend mens.
In de moderne samenleving, zijn de meeste van ons zowel de consumenten en de werknemers. Wij zijn degenen die het gevoel hebben alsof we winnen als we goedkope dingen kunnen kopen en wij zijn degenen die het gevoel hebben alsof we verliezen/bedrogen worden wanneer we ons salaris ontvangen.
De enige manier voor ons om een gezonde relatie naar consumptie te hebben en onze eigen waardigheid als mens als zijnde complex betrokken bij de creatie van producten voor consumptie - is door prijzen rechtstreeks te verbinden met duurzame leefbare lonen. De prijzen moeten niet eerst ingesteld worden, waarbij we alleen achteraf de 'restjes' aan het personeel geven. Leefloon moet eerst komen en niet voor onderhandeling vatbaar zijn bij de vaststelling en berekening van prijzen. Het zou ronduit illegaal moeten worden om een product of dienst op een manier te prijzen die het loonniveau van een individu vermindert tot minder dan dat van een duurzaam/minimum leefbaar loon - omdat dit een directe inbreuk op iemands recht op leven zou zijn.
Als onderdeel van de implementatie van een Basisinkomen Gegarandeerd, zouden Prijzen dus in de eerste plaats moeten dienen om leefbare lonen te ondersteunen en mag pas in de tweede plaats (of helemaal niet) worden toegepast in de richting van het doel van de bevordering van de mededinging in de naam van het bedrijf. Als iedereen op een Basisinkomen leeft of op zijn minst een minimumloon, kan iedereen zich deze vorm van duurzaam prijzen veroorloven (anders dan in het huidige systeem, waarbij voor vele huishoudens 'fair trade' producten simpelweg iemands budget overschrijden) en kunnen we een systeem hebben waar we anderen hun arbeid ondersteunen als een bijdrage aan de samenleving op de manier waarop we zouden willen worden gewaardeerd en ondersteund.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten