donderdag 31 oktober 2013

Redenen om een basisinkomen in te voeren (1) - Bestaanszekerheid

Een tijdje geleden heb ik de scriptie van Baukje Hilarides "Is het onvoorwaardelijk basisinkomen haalbaar in Nederland?" gelezen. Zij heeft uitvoerig onderzoek gedaan en beschreef in haar scriptie onder andere de argumenten die bestaan vóór de invoering van het onvoorwaardelijk basisinkomen. In een blogserie wil ik deze argumenten graag uitlichten zodat er meer begrip ontstaat voor het basisinkomen.
1.  Het onvoorwaardelijk basisinkomen geeft                                    bestaanszekerheid


Het onvoorwaardelijk basisinkomen garandeert een minimuminkomen waarvan men kan leven. Het is onvoorwaardelijk, waardoor niemand tussen wal en schip valt. Het onvoorwaardelijk basisinkomen wordt ook wel gezien als uiting van het recht op leven


Bron: B. Hilarides, is het onvoorwaardelijk basisinkomen haalbaar in Nederland? Scriptie WO Nederlands Recht Open Universiteit Nederland. Blz.8  paragraaf 2.3
Omdat het nu nog te duur is om iedereen te voorzien van een basisinkomen, zal het gegeven worden aan groepen mensen die niet in staat zijn om voldoende inkomen te verschaffen via werk.
Iemand die werkt en bijvoorbeeld 3000 euro verdiend, heeft geen basisinkomen nodig omdat zijn bestaanszekerheid gegarandeerd is. Er zijn groepen die dit inkomen niet hebben en zij zullen onvoorwaardelijk bestaansrecht hebben met een basisinkomen. Deze groepen zijn bijvoorbeeld;
Mensen die (chronisch) ziek zijn
Mensen die “beschadigd”zijn en aan de zelfkant van de maatschappij leven
Moeders of vaders die thuis blijven voor hun kinderen
Senioren
Mensen die parttime werken en daardoor niet voldoende inkomsten hebben
Kunstenaars
Artiesten
Mantelzorgers die voor naasten zorgen
Mensen die studeren
Mensen die in scheiding liggen
Een basisinkomen is een eerste stap naar een Leefbaar Gegarandeerd Inkomen dat comfortabel genoeg is om van te leven. Met Leefbaar wordt bedoeld dat het meer is dan een minimum inkomen. Het is meer dan de basisbehoeften die een mens in leven houden. Ieder mens op deze wereld heeft het recht op een comfortabel bestaan.

zondag 27 oktober 2013

Duurzaam Prijzen met het Basisinkomen

Dit is een vertaling van Economist's Journey to Life Day 239: Sustainable Pricing with Basic Income Guaranteed
- See more at: http://economistjourneytolife.blogspot.tw/2013/07/day-239-sustainable-pricing-with-basic.html#sthash.81PE7fie.dpuf
- See more at: http://economistjourneytolife.blogspot.tw/2013/07/day-239-sustainable-pricing-with-basic.html#sthash.81PE7fie.dpuf
- See more at: http://economistjourneytolife.blogspot.tw/2013/07/day-239-sustainable-pricing-with-basic.html#sthash.81PE7fie.dpuf
- See more at: http://economistjourneytolife.blogspot.tw/2013/07/day-239-sustainable-pricing-with-basic.html#sthash.81PE7fie.dpuf

Wanneer we kijken hoe de prijzen door de geschiedenis heen bepaald zijn, kunnen we zien dat voor de meesten door de tijd heen (tot aan de laatste 50-100 jaar) de prijzen werden vastgesteld in het belang van de eigenaar van het product/dienst, waarbij degenen die aan de producten werkten minuscule lonen werden gegeven. Vroeger, hadden we zo veel mensen die in absolute armoede en ontbering leefden dat elk loon - ook al was het vrijwel niks - 'goed genoeg' voor hen was om de baan te nemen.

Als mensen moe begonnen te worden van hun belachelijke lonen en rottige arbeids-omstandigheden, konden de ondernemers hen altijd gewoon ontslaan en hen vervangen door mensen die slechter af waren en dus niet 'zoveel zouden klagen'. Met onze neiging in de samenleving in de richting van verdeeldheid en discriminatie,  was er altijd een bepaalde soort groep lager op de ladder, of ze nu van een ander ras waren, onlangs geëmigreerd, ander geslacht, lagere klasse, ... - er was altijd wel een kerel in een vreselijkere situatie die het werk zou nemen - en dus kwam er nooit een echte verandering tot stand in termen van iedereen die samen staat ​​voor een leefbaar loon. Veel van ditzelfde scenario vindt nog steeds plaats in de wereld - waar het 'uit het zicht' plaatsvindt en dus 'out of mind'. Waar slaven en minderheden nu zijn vervangen door vervreemde arbeidskrachten in het buitenland. Zolang als 'wij het niet zijn' en 'niet onder onze neus'  is - lijken we er niet om te geven.


Als we kijken naar het concept van het minimumloon, dit is een vrij nieuw concept als we het in de context van onze hele geschiedenis plaatsen. Nog niet zo lang geleden, werd het idee van een minimumloon in de Verenigde Staten zelfs als 'ongrondwettelijk' gesteld, omdat het de reikwijdte van de 'vrijheid' in de contracten beperkte. Dus de vrijheid waarbij iemand een contract ingaat, werd belangrijker geacht dan de vrijheid voor iemands Leven, voor de vrijheid van het verdienen van een leefbaar loon, waarbij je jezelf kunt onderhouden.


Dus ook al hebben we nu bepaalde beschermende punten op zijn plaats, zoals de Verklaring van de Rechten van de Mens en allerlei Verdragen die verondersteld worden onze waardigheid en welzijn  te waarborgen en beschermen - we lijken nog steeds te verschuiven in onze 'oude manier' van dingen doen, waar we meer geven om de vrijheid van het contract, de vrijheid van het ondernemingsklimaat dan wij doen over de vrijheid van onze eigen Mensenrechten. Na al die jaren van zogenaamde 'progressie', zijn we er nog steeds niet in geslaagd om het simplistische verband dat tussen prijzen en lonen bestaat te zien en begrijpen.


Velen van ons die een bepaald loon verdienen, moeten nog steeds voorzichtig zijn voor onze uitgaven. Omdat onze lonen niet verzekerd zijn en zeer waarschijnlijk lager dan wat we zouden willen - zijn we kieskeurig met onze uitgaven en gaan op zoek naar het 'goedkope spul'. Hoe meer goedkope spullen we kopen, hoe meer spullen we kunnen krijgen voor ons geld. Het lijkt een rationele beslissing, volgend op 'omdat ik zo weinig geld heb, kan ik beter dingen kopen die weinig geld kosten , zodat ik kan in ieder geval mijn aankopen kan 'maximaliseren' met het weinige dat ik heb'. Omdat we aan het aanschaffen en kopen zijn van een beginpunt van angst, een startpunt van gebrek - zoeken we naar wat goedkoop is. Echter, we slagen er niet in om te zien dat de dingen alleen 'goedkoop' kunnen zijn, indien ergens langs de productielijn,  andere dingen 'goedkoop' werden gemaakt - wat in de meeste gevallen zal zijn = het loon. Dus omdat we goedkope lonen hebben kopen we goedkope spullen en handhaven onze goedkope lonen omdat dat is wat we ondersteunen door middel van het kopen van goedkope dingen. Het is een cyclus die zichzelf voedt.


Wanneer we onze boodschappen en aankopen doen, kijken we alleen naar de prijzen in relatie tot onze eigen zak. We vergeten dat er een andere partij bij betrokken is zoals degenen die hebben deelgenomen aan het creatieproces, wiens lonen betaald en opgenomen moeten worden in de prijs van goederen en diensten. Wij geven alleen maar om 'de beste deal' waar we blij zijn als we iets heel goedkoop kregen en ons vervolgens bedrogen voelen als we ontdekken dat we meer betaald hebben voor iets, waar we minder hadden kunnen betalen. We hebben niet door dat voor ons om onze happy/winnende ervaring te hebben bij het krijgen van een 'goede deal', iemand anders moet worden bedrogen -- waar zij nu minder dan de werkelijke waarde betaald worden als een levende, ademende, werkende, bijdragend mens.


In de moderne samenleving, zijn de meeste van ons zowel de consumenten en de werknemers. Wij zijn degenen die het gevoel hebben alsof we winnen als we goedkope dingen kunnen kopen en wij zijn degenen die het gevoel hebben alsof we verliezen/bedrogen worden wanneer we ons salaris ontvangen.


De enige manier voor ons om een gezonde relatie naar consumptie te hebben en onze eigen waardigheid als mens als zijnde complex betrokken bij de creatie van producten voor consumptie - is door prijzen rechtstreeks te verbinden met duurzame leefbare lonen. De prijzen moeten niet eerst ingesteld worden, waarbij we alleen achteraf de 'restjes' aan het personeel geven. Leefloon moet eerst komen en niet voor onderhandeling vatbaar zijn bij de vaststelling en berekening van prijzen. Het zou ronduit illegaal moeten worden om een product of dienst op een manier te prijzen die het loonniveau van een individu vermindert tot minder dan dat van een duurzaam/minimum leefbaar loon - omdat dit een directe inbreuk op iemands recht op leven zou zijn.


Als onderdeel van de implementatie van een Basisinkomen Gegarandeerd, zouden Prijzen dus in de eerste plaats moeten dienen om leefbare lonen te ondersteunen en mag pas in de tweede plaats (of helemaal niet) worden toegepast in de richting van het doel van de bevordering van de mededinging in de naam van het bedrijf. Als iedereen op een Basisinkomen leeft of op zijn minst een minimumloon, kan iedereen zich deze vorm van duurzaam prijzen veroorloven (anders dan in het huidige systeem, waarbij voor vele huishoudens 'fair trade' producten simpelweg iemands budget overschrijden) en kunnen we een systeem hebben waar we anderen hun arbeid ondersteunen als een bijdrage aan de samenleving op de manier waarop we zouden willen worden gewaardeerd en ondersteund. 


woensdag 23 oktober 2013

Hoe zal het basisinkomen gefinancierd worden?


( 2011 remake)

...want in een gelijkheidsgeldsysteem zul je niet hoeven financieren want het kapitaal zal leven zijn, dus het zal een intrinsieke waarde hebben en wanneer een persoon geboren wordt is die waarde automatisch beschikbaar, je hoeft die niet te creëren, die is al gecreëerd, die bestaat al.

In het basisinkomensysteem heb je dat niet, je zult het moeten financieren vanuit het idee dat er beperkte grondstoffen en een beperkte geldhoeveelheid zijn. Daarom zal elk land zoals het er nu naar uitziet moeten beslissen en ik stel voor dat de politieke partijen die het bestuderen moeten kijken naar ofwel de winsten van de multinationals, de mijnindustrie, de telefoonmaatschappijen, elektriciteitsmaatschappijen, olie en zulke dingen; of ze moeten gaan nationaliseren en alle winst nemen en distribueren over de mensen in het land als een basisinkomen. 




Er zijn veel mogelijkheden, geen van allen mooi voor de rijken en welgestelden. Zoals je kunt zien aan de Occupy Wall Street acties zijn de mensen behoorlijk gefrustreerd in dit stadium. Ze willen graag een deel van de opbrengst maar ze hebben nog geen zicht op de problemen die inherent zijn aan het huidige systeem en ze hebben nog niet begrepen dat het onmiskenbaar nodig is om socialistischer en zelfs communistischer te worden. 

Zulke punten komen naderbij nu het einde van het kapitalisme langzaam maar zeker doorzet.